A opinião de ...

La pruma braba

 
Las fadas, puostas fuora de las cuntas i de ls bersos, metírun-se no couraçon de la giente i fálan de drento para fuora.
 
Machado de Assis, Dom Casmurro
 
Las cuntas de la lhiteratura oural son un de ls alheçaces de la cultura i de l’eidentidade. Durante seclos, talbeç milénios, fúrun eilhas qu’eiducórun i que spargírun la sabedorie coletiba, que ye la massa que dá firmeza i rejistença a todos i a cada un para que dígan “you sou dalhi”, “you fago parte dessa eidentidade”. Muito daquilho qu’eilhas ténen para mos dezir pardiu-se na scuridon de ls tiempos, i hoije, las sues palabras quedórun anubradas, sien que seiamos capazes d’antender alguas de las sues mensaiges que bénen de l fondo de ls tiempos.
Eiqui queda ua de las muitas cuntas de la lhiteratura oural de la Tierra de Miranda, la maçana colorada, por mi oubida i arrecolhida an 1998, de la boç d’Angélica Bárbolo, mie mai. La sue prancipal calactelística ye l’ejistença d’einigmas que tenemos qu’adabinar: la maçana bormeilha i colorada; l cerrado ranhido; las bacas gordas; las peinhas a abrir i a cerrar… son alguns deilhes.
Queda pa l lheitor l gusto i l zafio de la çcubierta.
 
Era ua beç un rei.
Tenie ua filha que staba nun palácio i dixo que aquel que la fazisse rir era aquel que se casaba cun eilha.
Dalhi diç que passában ne l camino cun tantas pantominas que l fazien: ricos dua maneira i doutra, cun quatro pantominas i diç que nó, que eilha nun se rie nada.
Quien habie de passar?!
Diç que era un pastor, cun sou manto al ombro, cun sou cerron a las cuostas i que iba mudando bino de ua calabaça para outra.
El passou alhi i eilha achou piada i riu-se.
Quien sabe quien passou eilhi para la fazer rir i nun hoube meio, só se riu quando passou l pastor.
I apuis, tubo que se casar cun el, puis palabra de rei nun bulbe atrás!
Mas ls pais nun querien.  Filha de rei casar-se cun un pastor?!
El fiç-la rir i casou-se cun el i fui para l sou lhugar.
Bon, assi se passou.
Diç que era eilha única.  Passado uns anhos, diç que tubírun outro rapaç i el parguntou se era só el de armanos.  L rei dixo que habie outra armana mas que habie ido zgraçada cun un pastor.
Dalhi diç que passou ua temporada, l rapaç que pediu als pais para ir a ber la armana.
Chegou an casa de la armana i l pastor dixo se querie ber las canhonas i l amo que l dixo assi: yá siete anhos que tenie las canhonas na corriça.
Dalhi l cunhado dixo al rapaç:
– Olha, tu bás i botas las oubeilhas de l curral, tu nun bulhas nas oubeilhas, se quiserem parar que parem, nem digas nada.  Tu só bás i dizes:
– Anda ganadinho de Deus de meu cunhado para diante!
L cunhado nun fui, solo fui el.  Apuis, a la nuite, que habie de benir i que habie de cuntar todo quanto bie.
– Tu à noite vens e hás-de contar-me tudo o que vires.
La purmeira cousa que biu fui ua junta de bacas nun cerrado que tenie la yerba caída i eilhas stában caendo de fame de fracas cumo perros.
Dalhi diç que fui a outro i que biu ua junta deilhas nun ranhido, ranhido i stában gordas.
Apuis biu ua maçaneira cun uas maçanas mui coloradas.  Diç que biu aqueilhas maçanas mui coloradas!
Chegou mais adelantre biu dues peinhas a abrir i a cerrar, a abrir i a cerrar!
Quando chegou a casa, la casa staba toda ancapitada, eilha que nun fazie nada, solo staba nua alcatifa.
Só despuis l pastor ye que l defeniu:
Las bacas, diç que éran la ambeija de ls pais, la ronha, de l haber dado la filha al pastor, era aqueilha arrelia.  Las bacas gordas era l home i eilha.  Que tenien cousa, angordában las bacas sien comer.  La maçana bormeilha, colorada, era eilha, que staba colorada cumo ua meligrana.  I las peinhas a bater era la resina de ls pais, de andáren a ralhar un cun l outro, aqueilha resina i arrelia que passórun.
I assi fui.

Edição
3511

Assinaturas MDB