A opinião de ...

La pruma braba

 “Ye l més de Márcio, inda Eimbierno. Mas nesse die l sol nun se lhebantou cumo an nes outros. L friu de la semana anculhiu-se ne ls cerros de ls montes i la manhana çpertou zbulhada i lhimpa, animada por un sol que deixaba adabinar la Primabera. Las cuquelhadas i ls reissenhores deixórun salir las purmeiras cantilenas, parguntando  por parceiro de niu. I l sol, que mal ampeçaba a salir por trás de ls cabeços, botaba ua lhuç tan clara i tan firme cumo se fura yá die. Mirando l cielo i sentindo-se cumo un granico d’arena, Attiano biu eiqui un sentido pa l suonho que cun el traie dezde q’era giente, ou seia, dezde q’ampeçara a sonhar. Nas colores anrubescidas de las nubres, ne l bolo de ls páixaros, ne l friu que s’ancaminaba pa las sierras, sentiu el ls sinales que yá muito tiempo asperaba. Nun serien estas las órdenes debinas, la boç de ls diuses dezindo-le q’era tiempo de tornar para casa?
Muitas bezes le habie dito a Flácida, sue mulhier, q’un die benirie an que se metirien a camino a saber doutras tierras, longe daqueilhes frius i daqueilhas niebes para donde habien sido çterrados. Era ne ls suonhos q’el la bie. Mas era tan clara  i tan lhimpa que nun le restában dúbedas de cumo era i adonde quedaba. Assomou-se al antradeiro de l lhape i mirou  ls cuorbos, bolando, al redor. Era buon sinal. Mirou para Flácida i dou-se de cunta de cumo inda era mais guapa quando drumie. Mirou-le la boca cerrada de donde salie siempre ua risica caliente i fonda. Deixou arresbalar ls uolhos pu ls sous pelos negros i compridos, mas las órdenes de ls diuses fazírun-lo lhebantar. Fui a buscar l burrico que staba preso al tuoro d’un pino i toca de purparar todo pa la salida.
Iba para uns tiempos q’aqueilhas tierras s’íban tornado tierras de naide. Cun la pouca paç q’habie, mas cun ls mouros a beixáren pa l sul, las gientes ampeçában tamien a deixar las sierras, a saber de lhugares cun mais auga i cun melhor tierra. I habie muitos balhes acerca dalhi. Mas Attiano tenie q’ir mais longe. Era l suonho que l lhebaba i el sabie que nun era ningun anganho nien ningun ancanto. Era tan berdade cumo l aire que l fazie bibir. Mais berdadeiro que todo l que staba al sou redor i que siempre staba demudando. Cada Eimbierno, cada Primabera, las cousas íban i benien. Mas l suonho nó. Staba drento del i nunca, mas nunca, demudarie. Cumo l aire, nun l podie ber. Mas sentie-lo i sabie que staba eili pa l lhebar i l guiar al sou çtino.
Punírun-se a camino, el, Flácida, l burrico i alguas de las poucas cousas que tenien. Algo de roupa, para alhá daqueilha que lhebában bestiba, ua funga, ua ruoca, destas nuobas que yá se ponien a la cintura, alguns cacharros i ua barrila, adonde l’auga se cunserbaba mais fresca q’an lhado ningun.
Arre burro que se fai tarde, dixo Attiano Rufo, ls trés yá cansados daqueilha purmeira semana de biaige, sien ancuntrar paradeiro digno desse nome. Ls purmeiros dies passórun-los quaije todos na sierra. Fúrun beixando debagarico i cun coutela, deixando para trás l alto de l Teleno. Ls carreirones éran streitos i peligrosos, pois nunca se sabie se nua squina qualquiera, ou de l meio d’ua touça, nun salirie un mouro siempre pronto a matar. El nunca habie bido ningun, mas oubiu muitas cuntas de las zgrácias i misérias que por eiqui habien sembrado.
Apuis de cunquistada Zamora, corrie l anho de 893 i dezque Ramiro I quedara cumo Rei, an 930, algua calmarie habie chegada a aqueilhas tierras. Ua paç siempre feita a custas de muito fierro i de muita sangre. Mas, assi i todo, melhor que ls anhos de correries i de fames, siempre scundidos i cun miedo que l einemigo s’achegasse a sembrar mais misérias. Por isso, habie resulbido deixar l lhape adonde bibien i salir a saber de tierras adonde sembrar pan, adonde las crias pudíssen pacer, adonde houbisse huortas para crecéren las árboles de fruito, i nó solo las piedras sien bida i la pouca tierra al redor de la casa. Iba guiado pul sou suonho, mas tamien l habie oubido als mais bielhos, que sabien, que todo isso se podie ancuntrar pa las tierras mais oustrales, pa las bordas de l Durius, adonde habie tierras buonas para séren aradas.
Al fin de quinze dies dórun cun l riu. Mas inda nun era este l lhugar q’Attiano buscaba. Las tierras parecien buonas. Ls choupos i ls freznos medrában de cuntentos solo an ber tanta auga al redor. Mas la tierra era demasiado praina, abierta, i l miedo de ls mouros nun acunselhaba que se quedássen alhi. De cierto q’outros pensarien tamien cumo eilhes, ua beç que nun se bie un germo al redor, solo alguas pisagadas pu la borda de l riu deixában ber que nun éran eilhes solos a saber de pousada. La prudéncia acunselhaba a que buscássen un sítio mais seguro, talbeç un castro ou pelo menos un lhugar adonde yá bibisse outra giente. Por todos siempre ye mais fácel remediar ls males de l mundo. Picou outra beç l burro i ala para lantre. A saber desse lhugar que, sien nunca l haber bisto, staba cierto q’eijistie, pois assi l bira ne ls sous suonhos que cun el benien a tener durante las nuites i a las bezes mesmo durante l die.”
 

Edição
3682

Assinaturas MDB