A opinião de ...

La pruma braba

“Dixo l rei al filózofo:
Dá-me agora un cunseilho de l home que dá cunseilho a outro i nun l dá a el própio.”
 
Calila i Dimna
 
A partir de la cunta tradicional , L lhobo que bieno de Spanha, publicada nas recuolhas por mi eiditadas (Lhiteratura oural mirandesa – Recuolha de testos an mirandés, Picote, Frauga, 2015), ls alunos de mirandés de la Scola EB2,3 de Sendin, cun la realizaçon de Carla Correia, de l’ ANILUPA (Associaçon de Ludotecas de l Porto), fazírun un filme d’animaçon que partecipou ne l festibal Cinanima de 2017. Cun el ganhórun l purmeiro prémio na categorie de jobes realizadores de menos de dezuito anhos.
Para alhá de ls parabienes, que todos bien merécen, merece tamien la pena deixar eiqui essa cunta, oubida an San Martino, an 1998, de la boç d’Almerinda Afonso. Neilha s’ajúntan alguas de las caractelísticas de las chamadas “cuntas d’animales”: la maneira cumo ls mais fracos angánhan ls mais fuortes i tamien la forma cumo l mais fuorte ye castigado. Ancuntramos alguas de ls sues raízes an outores tan antigos cumo Aviano ou Fedro, mas tamien n’ouriente, an cuntas cumo l Calila i Dimna (q’era n’Eidade Média, l lhibro mais traduzido a seguir a la Bíblia!).
Eiqui queda anton “L lhobo que bieno de Spanha”:
“Era ua beç un lhobo que benie de Spanha i passou pul molino de la raia adonde ancuntrou un toucino.
L lhobo cumo era fidalgo torciu l nariç i dixo:
— Más adelantre ancuntrarei outra cousa melhor!
Bieno andando pula ribeira abaixo i no molino de tiu Luciano ancuntrou un presunto. Tamien nun quijo l presunto i andando dixo outra beç:
— Más adelantre ancuntrarei cousa melhor.
Chegou a Caracosta i atrabessou la ribeira pa l Ihado de la canhada que inda nun éran huortas, era todo un balhe, i biu ua yeuga cun l sou potrico i dixo-le:
— Á yeuga, bou-te a comer l tou potrico!
— Nun me l comas que inda nun stá ferrado. Bamos-lo a ferrar?
I l lhobo, na speráncia de comer l potrico, dixo lhougo que si.
Quando l lhobo s’amarrou para meter l crabo na ferradura, la yeuga dou-le un couce na cabeça que atirou l lhobo a rebolcos pul balhe.
Anquanto l lhobo staba zonzo la yeuga i l potrico fugírun.
L lhobo alhebantou-se cun muito trabalho i fui pula faceira abaixo até chegar al molino de Ia Beiga onde ancuntrou ua cochina cun seis cochinicos.
L lhobo ya lhebaba fame i fui-se a la cochina i dixo-le:
— Cochina, bou-te a comer ls tous cochinicos.
— Nun me ls comas que inda nun stan baptizados. Bamos­-los a baptizar?
— Bamos!
— Tu fazes de cura i you de madrina.
— L lhobo abaixou-se para agarrar auga de la caliendra i la cochina dou-le ua çofinada que l atirou pa l'auga i fugiu.
L lhobo querie salir de la caliendra quando l molineiro puso l molino a andar.
L’auga scapou-se pul buraco de la ruoda, apanhou-lo i el ficou alhá a dar buoltas cada beç más tonto.
Por fin l saco que staba a moler acabou-se, l lhobo tontico de todo saliu dalhá cumo puodo i fui-se a deitar an baixo dun uolmo.
Eilhi deitado, puso-se a botar cuntas a la bida. Quien me mandou a mi deixar l tocino? Quien me mandou a mi deixar l presunto? Quien me mandou a mi ferrar sien you nunca ser ferreiro? Quien me mandou a mi baptizar, sien you nun ser cura? Oxalá benisse un raio de l cielo que me partisse!
Ora staba tiu Garabatos, que era l amo de l uolmo, arriba, que iba a zgalhar i oubiu l lhobo.
Quando l lhobo acabou de falar atirou-le cun la machada que quaije l cortou ua oureilha.
L lhobo alhebantou-se dun salto, olhou pa'riba i dixo:
— Nien sequiera las cousas de grácia se puoden dezir!
El pensaba que era l raio de l cielo.
Scapou-se pal Cabeço Adroso i fui-se a scunder nas scobas de la mina de l Codeso.
Dízen que inda anda por alhi a oulear de nuite. (You nunca l bi).”
P.S. Ye de toda la justícia deixar tamien ua palabra d’agradecimiento a la Cámara de Miranda q’amprestou la carreira para que ls alunos fússen a Espinho para star presentes n’apresentaçon de l filme.

Edição
3654

Assinaturas MDB