A opinião de ...

La pruma brava

“Naqueilha tarde, a la hora an que l cielo s’amostraba mais duro i sinistro,
Vicente abriu las alas negras i bolou.”

Miguel Torga, Bichos

An tiempo d’andar a azeitunas, lhémbra-me d’ua pequeinha cunta que mie mai me cuntou hai muitos anhos. Ye la cunta de “la palomba i de l cuorbo”. La sue simpricidade, recria l mito bíblico de la palomba ambiada por Noé a saber de tierra firme apuis de l delúbio. Mas na nuossa cunta eilha stá acumpanhada de l cuorbo, dambos a dous deixan l’arca indas que ningun torne par’eilha. L cuorbo ancontra carne i yá nun quier tornar. La palomba ancontra un ramo d’oulibeira, i tan cansada bai que l sou fiel arrebenta fazendo cun que las azeitunas quéden, a partir dende i para siempre, amargosas.
Ora, segundo la narratiba bíblica, l cuorbo saliu i tornou porque nun fui capaç d’achar adonde pousar. La palomba, siete dies apuis, tornou tamien cun un ramo d’oulibeira ne l bico, amostrando a Noé que las augas yá habien mingada i tornándo-se tamien l símbolo de la paç. Mas antes de l delúbio yá l’eimage de la palomba s’ancuntraba armanada cun l própio Dius. Assi mos aparece, antes de la Criaçon, trasformada ne l Sprito Debino q’andaba subre las Augas de la sustáncia primordial. I noutros mitos, cumo aqueilhes q’ancuntramos na Grécia antiga, eilha ye l símbolo de l’harmonie, tenendo tamien l papel i la capacidade d’adabinar l feturo.
Na nuossa cunta nun staran an causo todos esses mitos. Assi i todo, nun podemos deixar de ber neilha un carátel splicatibo i etiológico: porquei l cuorbo gusta de carne, porquei las azeitunas son amargosas i porquei la palomba nun ten fiel.  Por isso, la cunta mirandesa nun se lhemita a recuntar l mito bíblico, acrecénta-le outras cousas, cunfórma-la a la rialidade de la Tierra de Miranda i, cun toda la propiedade, podemos dezir que ye ua “cunta mirandesa”.
Tamien nun stá eiqui l lhado mais rebelado ou rebulto, q’ancuntramos na cunta “Vicente”, de Miguel Torga.  Ye solo l lhado mais natural de ls animales que lhieba un deilhes a ancuntrar comida i a nun querer yá tornar. Por isso, al cuntrairo d’outras cuntas adonde, al poder de ls seclos, fúrun acrecentados eilementos religiosos, esta parece inda mais primitiba, ganhando, na sue simpricidade, ua lhaneza q’outras cuntas pardírun i que yá nun puoden outra beç alcançar.
Eiqui queda la cunta (oubida i registrada an Dezembre de 1998):
“Quando fui l delúbio, Nosso Senhor arranjou ua arca que la chamában Arca de Noé i metiu alhá ls bichos todos que habie an ne mundo. I apuis quando l’auga s’iba sumindo mandou la palomba a ber se yá achaba adonde pousar. I tanto bolou que yá achou un ramo d’oulibeira i pousou an ne ramo de l’oulibeira i arrebantou l fiel, tanto bolou! Por isso ye que l’azeituna ye amargosa i que la palomba nun ten fiel.
I apuis diç que mandou l cuorbo. I apuis l cuorbo que yá achou «carne» i que yá nun tornou a bolber
La palomba inda tornou a bulber, l cuorbo nó. Achou carne yá nun tornou a bulber.”

Edição
3656

Assinaturas MDB