A opinião de ...

La pruma braba

L Douro atrabessa l coraçon de carbalho
de Iberia i de Castilha.
Oh, tierra triste i nobre
la de ls altos prainos i scadales i peinhas,
de tierras sien arados, rigueiros nien arboledos. 
 
Antonio Machado, A orillas del Duero
 
 
 
Hoije fui die de besitar las arribas. Andar por estas tierras, nestas alturas de l anho, ye antrar no reino de Primabera i ber ls milagres que nácen debaixo de cada piedra, se scónden al redor de cada peinha, de cada lhape, al rape de paredes i fincones, se deixan ber nas faceiras, nos adiles, nas aradas adonde l Eimbierno aceçunou cada palmo de tierra i cobriu cada semiente cun l sopro de la bida.
Las colores son l purmeiro zafio pa ls nuossos olhos. L amarielho de ls mourones, l branco de las scobas i de las maçanielhas, l roixo de ls tomilhos, de ls antremoceiros brabos i de l rebulhon, l berde, pardo nos carrascos mas fresco i tienro nos freznos i nos renuobos que sálen a saludar l sol… Eiqui ou eili un pie de burro abre las fuolhas i ua campanina de ls montes un cachico mais tardiega ampresta l sou amarilho zbranquiçado para pintar l chano inda mal refeito de las giladas eimberniças. Todo ye color i renuobo.
Un caminico streito lhieba-me até un assomadeiro. Por antre las frisgas de las peinhas, apuis de muito caminar, ls uolhos chégan al riu. Alhá no fondo, stribado nas faias i deitados nas peinhas, alhá stá el, anteiro i sereno, na sue cama scabada a poder de tiempo. D’un lhado, Pertual. De l outro, Spanha. D’un lhado i de l outro bólan águilas i cuorbos, zafiando la frunteira i aprobeitando la calor de l aire para chubir i beixar, bolando. Datrás, dízen, las arribas era adonde bibie la giente. Desse tiempo quédan hoije ls chamados castros i muitos outros nomes – ourrieta, marmolina, sculca … – i las cuntas de mouros i mouras que bibien, i bíben, nas cuntas i na memória, acerca de las funtes, cun sous peines d’ouro i sues arcas chenas de riquezas por çcubrir.
Ye nestes assomadeiros i nestes cerros de peinhas que l praino se striba. No sou cielo bólan pequeinhas nubres de lhana branca d’un manelo que l azul bai filando i derretindo.
Nas angúrrias i dobras de las arribas ábre-se l regaço de la tierra i médran alguas oulibeiras, amparadas por paredones feitos de seclos. Tamien eilhas, cumo la giente que datrás bibie nos castros, fúrun chubindo, deixando las arribas i ganhando raízes mais fondas nas tierras prainas. Mas sáben que nun puoden chubir muito. L Eimbierno ye friu i eilhas son i seran mediterránicas.
Pu las lhadeiras i çfaiadeiros, zafiando l cielo, sálen ls nebros. Dreitos, amprouados, no sou berde baço i recatado, son eilhes ls berdeiros reis i duonhos destas arribas. Zafían l alto cumo zafían las peinhas. Médran, mas a miedo. An cada frincha ancóntran spácio para meter las raízes i sacar l’auga que naide bei, mas qu’eilhes sáben que stá alhi. Ye assi que rejísten an cada Berano. I hoije, que ye Primabera, ríen-se para mi i ambrúlhan-se cun sues galhas. Todo para nun me cuntar l segredo que ye bibir nestas arribas fazendo ambeija al cielo. Mas l oulor suable que deilhes mana diç-me que este debe de ser l parfume de l paraíso.

Edição
3521

Assinaturas MDB