A opinião de ...

La pruma braba

 
“I ancontrórun-lo. Al fin de muitos dies i de muitas nuites de caminada dórun cun el. Nun quedaba tan acerca de l riu cumo el habie sonhado, mas era un sítio cun auga i buona tierra adonde daba ganas bibir. Alguas casas, meio zbarrulhadas, dezien que, datrás, eili bibira mais giente q’agora. Mas, als poucos, eilha iba tornando. Fugindo de l friu de las sierras i agora que l miedo s’iba spargindo, la giente ajuntába-se outra beç al redor de las bielhas casas, adonde la tierra, l’auga i las piedras amprestában quaije todo l que necitában para bibir. Atrabessado por un rigueirico d’augas lhimpas i frescas, l lhugar stendie-se até las drobas i las angúrrias de las arribas. Ls paredones que guardában las oulibeiras abrien ls sous regaços i nessas tierras, mais fondas, crecien las huortas i tamien alguas árboles de fruito cumo las maçaneiras i meligraneiras puostas al rape de las paredes.
Attiano aporbeitou ua dessas casas, inda cun sou graneiro meio de pie, l forno i la cozina quaije sien un zbarrulho, i alhi s’huoçpedórun el i la sue tie.
Mas quando pensou que l derradeiro suonho staba cumprido, ua nuite el tornou a tener cun el. L lhugar era este. Attiano sabie-lo bien. Mas faltaba algua cousa q’el nun era capaç d’antender antre las eimaiges que l besitában. I a l’antrada d’ua nuite, quando Flácida yá drumie, chamado por aquel ancanto, metiu-se pul caminico que lhebaba al assomadeiro.
Cheiraba a tierra molhada i a árboles silbestres. Eiqui i alhi, ls purmeiros renuobos anchados d’almendreira dában mostras de querer deixar l Eimbierno. Attiano respiraba la pureza daquel aire fresco i parfumado cumo se stubisse a çcubrir l mundo pu la purmeira beç i l achasse parecido cun l paraíso. Nestas magicaçones, quaije se çquecie daquilho que buscaba. Çpertou-lo l atúrrio de Turesmundo que benie cumo que de l fondo de l riu, se metie por todas las rodeiras i carreirones, atrabessando toda la preinada. Chamában-le l tonto. Lhebantába-se antes de l sol i andaba puls caminos, siempre atorreando. Nun se metie cun naide i naide se metie cun el. Ralas bezes se cruzában cun el porque dezien que daba mala suorte. Al fin de l die tornaba para sue casa, siempre aturriando mas sien que naide soubisse por que caminos andara.
Attiano nun era d’acreditar nessas cousas. Mas aquel atúrrio, tan fuorte cumo nunca s’oubira, nun serie mais un sinal? Parou un cachico, a la spera d’un segundo berro que nunca chegou. Por isso, seguiu l sou camino, guiado pul suonho, indas que nun soubira mui bien adonde l lhebaba.
Antre las frisgas de las peinhas, apuis d’algo caminar, ls uolhos ancuntrórun l Durius. Stribado antre las faias i las peinhas, alhá staba el, anteiro i sereno, na sue cama scabada a poder de tiempo. Pu las lhadeiras i çfaiadeiros, zafiando l cielo, adabinában-se ls nebros, dreitos, amprouados, cun sou berde recatado i triste, cumo reis i duonhos daqueilhas arribas. Zafiában l alto cumo zafiában las peinhas. Medrando, a miedo, buscando an cada peinha ua frinchica para anterrar las raízes i sacar l’auga que naide bei, i que solo eilhes sáben adonde stá. Ye assi que rejísten an cada Berano. I naquel die, que yá era Primabera, rien-se i ambrulhában-se cun sues galhas, guardando l segredo de bibir naqueilhas arribas fazendo ambeija al cielo.”

Edição
3684

Assinaturas MDB