La pruma braba
La yerba stá no culo de Maio.
Adaige mirandés
La yerba stá no culo de Maio.
Adaige mirandés
Nun sei de quien staba a spera, suponendo que stubisse mesmo a la spera d’alguien, nien qual fusse l çtino, admitindo qu’inda tubisse un çtino.
Boris Pahor, Necropolis
Gustarie hoije de falar de Boris Pahor. Stou cierto de que pa la maiorie de ls pertueses l nome pouco ou nada diç. Mas tamien ye por isso qu’esta crónica ye precisa i ten merecida. Para dar a conhecer un nome i ua pessona que muito ten lhuitado pu la lhiberdade, i la dibersidade cultural i lhenguística. I por isso la scribo hoije, 11 de maio, die de l’armistício.
Ls homes somos filhos de la palabra.
Octavio Paz
Dezie Octavio Paz que l sou amor pu la palabra ampeçou quando oubiu falar a sue abó i cantar a sou pai. Mas tamien quando ls oubiu calháren-se i quijo antender l sou siléncio. Por isso, durante la nuossa bida, tenemos que daprender a saber dezir mas tamien a saber scuitar. I para saber falar hai que saber scuitar.
Toda palabra diç algo mais de l que debie, i tamien algo menos de l que debira dezir.
Ortega y Gasset
De las arribas, por donde andubimos nas últimas crónicas, quédan ansinamientos i palabras a las quales tengo ganas de tornar assi que puoda. Mas hoije, indas qu’un cachico atrasado, querie falar de la Quaresma i d’alguas cousas que se fazien (alguas inda se fázen) na Tierra de Miranda i d’alguas (pequeinhas) cousas que las palabras siempre ténen para mos dezir i mos ansinar.
La primabera beisaba
Suabemente l’arboleda,
I l berde nuobo brotaba
Cumo ua berde fumareda.
Antonio Machado
Serie mui pouco quedarmos solo cun las palabras que na semana passada screbi subre Unamuno, Pertual i las Arribas de l Douro. Tamien nun será cun mais esta crónica que pago la díbeda que tengo cun l outor salmantino i l sou amor por Pertual i pu ls pertueses. Mas eiqui quédan mais alguas palabras que nun son mais do qu’un reconhecimiento, miu i nada mais, pu la sue lhabor pu las nuossas tierras.
Riu Douro, riu Douro,
naide a acumpanhar-te baixa;
naide pára a scuitar
tu eiterna strofa d’auga.
Gerardo Diego, Romance del duero
Las lhénguas naturales son porfeitas anquanto plurales: porque la berdade ye múltipla, i la mintira stá an cunsiderá-la única i defenitiba.
Umberto Eco, La ricerca della lingua perfetta
Por estas alturas de l anho uas de las purmeiras froles a salir, de las muitas que s’amóstran no meio de las tierras, son las apapoulas. Diç ua cunta que l’apapoula, cumo era guapa, dezie-le assi al trigo:
Mira cumo sou bien guapa, miu amigo. Sou berde i biçosa, mais guapa qu’ua rosa.
Las palabras son barcos
i pérden-se assi, de boca na boca,
cumo de nubrina an nubrina.
Luis García Montero
Senhor, quien quiera que séiades, fazei-mos l fabor de mos dar un cachico de remeiro, azeite, sal i bino, para curar un de ls melhores cabalheiros andantes qu’hai na tierra.
Miguel de Cervantes, Don Quijote
Dízen, na Tierra de Miranda, que todas las yerbas ténen malzina. Ou seia, todas las plantas sírben para algo, subretodo para curar. Puode até nun ser assi, mas la berdae ye que l adaige mos mostra cumo las yerbas son amportantes pois fúrun, durante seclos, la funte medicinal por sceléncia.