A opinião de ...

La Pruma braba

Tu nun puodes bulber atrás
Porque la bida yá t’ampurra
Cumo un oulido anterminable,
Anterminable.
(…)
Mas tu lhémbra-te siempre
De l q’un die you screbi
Pensando an ti, pensando an ti,
Cumo agora penso…
José Agustín Goytisolo, Palabras para Julia

Cunta de la maçana colorada

Era ua beç un rei.
Tenie ua filha que staba nun palácio i dixo que aquel que la fazisse rir era aquel que se casaba cun eilha.
Dalhi diç que passában ne l camino cun tantas pantominas que le fazien: ricos dua maneira i doutra, cun quatro pantominas i diç que nó, que eilha nun se rie nada.
Quien habie de passar?! Diç que era un pastor, cun sou manto al ombro, cun sou cerron a las cuostas i que iba mudando bino d’ua calabaça para outra.
El passou alhi i eilha achou piada i riu-se.
Quien sabe quien passou eilhi pa la fazer rir i nun houbo meio, solo se riu quando passou l pastor.
I apuis, tubo que se casar cun el, puis palabra de rei nun bulbe atrás!
Mas ls pais nun querien. Filha de rei casar-se cun un pastor?!
El fizo-la rir i casou-se cun el i fui para l sou lhugar.
Bon, assi se passou.
Diç que era eilha única. Passado uns anhos, diç que tubírun outro rapaç i el parguntou s’era solo el d’armanos. L rei dixo que habie outra armana mas que habie ido zgraçada cun un pastor.
Dalhi diç que passou ua temporada, l rapaç que pediu als pais para ir a ber l’armana.
Chegou an casa de l’armana i l pastor dixo se querie ber las canhonas i l amo que le dixo assi: yá siete anhos que tenie las canhonas na corriça.
Dalhi l cunhado dixo al rapaç:
– Olha, tu bás i botas las oubeilhas de l curral, tu nun bulhas nas oubeilhas, se “quiserem parar que parem, nem digas nada”. Tu só bás i dizes:
– Anda ganadinho de Deus de meu cunhado para diante!
L cunhado nun fui, solo fui el. Apuis, a la nuite, que habie de benir i que habie de cuntar todo quanto bie.
– Tu à noite vens e hás-de contar-me tudo o que bires.
La purmeira cousa que biu fui ua junta de bacas nun cerrado que tenie la yerba caída i eilhas stában caendo de fame de fracas cumo perros.
Dalhi diç que fui a outro i que biu ua junta deilhas nun cerrado ranhido, ranhido i stában gordas.
Apuis biu ua maçaneira cun uas maçanas mui coloradas. Diç que biu aqueilhas maçanas mui coloradas!
Chegou mais adelantre biu dues peinhas a abrir i a cerrar, a abrir i a cerrar!
Quando chegou a casa, la casa staba toda ancapitada, eilha que nun fazie nada, solo staba nua alcatifa.
Solo despuis l pastor ye que le defeniu:
Las bacas, diç que éran l’ambeija de ls pais, la ronha, de le haber dado la filha al pastor, era aqueilha arrelia. Las bacas gordas era l home i eilha. Que tenien cousa, angordában las bacas sien comer. La maçana bormeilha, colorada, era eilha, que staba colorada cumo ua meligrana. I las peinhas a bater era la resina de ls pais, d’andáren a ralhar un cun l outro, aqueilha resina i arrelia que passórun.
I assi fui.

[De la boç de]: Angélica da Ascensão Bárbolo (14.12.1923 – 31.12.2019)

Edição
3763

Assinaturas MDB