“Falo an eitaliano cun ls ambaixadores; an francés cun las ties; an aleman cun ls suldados; an anglés cun ls cabalhos i an spanholo cun Dius.”
Carlos V
Las lhénguas, dezimos-lo muitas bezes i screbimos-lo eiqui na semana passada, son todas eiguales. Ou seia, todas ténen ua gramática ounibersal i todas stan purparadas para dezir i spressar qualquiera eideia ou sentimiento.
Deberiemos preoucupar-nos cun las las lhénguas de la mesma maneira que mos preoucupamos cun l’eicologie.
V. Ivanov, Reconstructing the past
Cada palabra ye un cachico de l ouniberso. Un cachico que fai falta al ouniberso. Todas las palabras juntas fáien l Ouniberso.
Almada Negreiros, A invenção do dia claro
«L’Ounion respeita la dibersidade cultural, religiosa i lhenguística»;
Carta de ls Dreitos Fundamentales de l’O.O., (art. 22º)
Cerra puortas i postigos para que nun entre Joan Suldado.
(Cunta tradecional)
L’eitimologie ye l’arqueologie de l’aire.
José Antonio Millan, El candidato melancólico
Un de ls lhibros que li cun mais gusto nos últimos tiempos fui L candidato melancólico de José Antonio Millan. Al cuntrairo de l que puoda parecer nun ye un lhibro subre eileiçones nien ua obra subre ls stados d’alma d’ua pessona. Ye un lhibro subre palabras. L títalo fui sculhido pul sou sentido ancubierto n’eitimologie: “l home bestido de branco que tenie l fiel negro”.
Resbalar, v.intr. Deixar-se caer sien querer...
No més de San Joan de 2007, screbi you assi*:
“Quando you era nino un de ls adbertimientos era andar nas resbalinas. Ua resbalina ye ua peinha, lisa, anclinada, adonde se puode resbalar. Habie resbalinas para muitos gustos i coraiges. Pa ls mais balientes habie las mais anclinadas i grandes. Pa ls mais medruncas, pequerricos ou prancipiantes, nun faltában tamien pequeinhas fragas adonde daprender l jeito i l’arte de resbalar.
La yerba stá no culo de Maio.
Adaige mirandés
Nun sei de quien staba a spera, suponendo que stubisse mesmo a la spera d’alguien, nien qual fusse l çtino, admitindo qu’inda tubisse un çtino.
Boris Pahor, Necropolis
Gustarie hoije de falar de Boris Pahor. Stou cierto de que pa la maiorie de ls pertueses l nome pouco ou nada diç. Mas tamien ye por isso qu’esta crónica ye precisa i ten merecida. Para dar a conhecer un nome i ua pessona que muito ten lhuitado pu la lhiberdade, i la dibersidade cultural i lhenguística. I por isso la scribo hoije, 11 de maio, die de l’armistício.
