A opinião de ...

La pruma braba

Resbalada nun ye caída, mas ye cousa parecida.
 
António Maria Mourinho, Ditos dezideiros
 
Diç José Pedro Machado, no sou “Dicionairo Eitimológico”, que la palabra pertuesa “resvalar” ben de l spanholo “resbalar” i antrou na lhéngua pertuesa no seclo XVI.
An mirandés, para alhá de l berbo – benido de l lhatin *exbarare –, tenemos tamien l nome “resbalina” que, cumo se sabe, ye ua peinha, lisa i anclinada, adonde se puode resbalar, ua de las cousas que, quando you era un cachico mais nuobo – solo un cachico! – mais me gustaba fazer.
Habie resbalinas para todos ls gustos i feitius. Pa ls mais listos i sien miedo, habie-las mais a pique i mais cumpridas. I pa ls menos balientes ou mais nuobos nun faltában las pequeinhas resbalinas, adonde podien ampeçar a daprender l’angeinho de resbalar.
L’arte i la bitória staba an chegar l mais depressa al fin, ou seia, al fondo. Assi que, cumo se bei, tratába-se d’un ancercicío berdadeiramente democrático, que tenie an cunta las bariabless tiempo, spácio i las calacterísticas andebiduales de l resbalador.
La técnica de resbalar era aprimorada, aparecendo-se a la de ls “rodeos” americanos. Sentados an riba d’un braçado de scobas, apertadas cun un baraço − quando l habie − ou, l mais de las bezes, cun un banceilho de las própias scobas, las piernas stendidas para lantre, las cuostas dreitas, ua de las manos agarrada al tuoro de las scobas i la outra lhibre para serbir de remo, de leme i d’alabanca, abançábamos sien miedo i a toda la bolina. Ne l fondo de la resbalina, se pu l camino nun fússemos ampurrados pu la cabalgadura de circunstança, aguardába-mos l prazer de mirar la resbalina bencida, ls brebes anstantes an que zafiáramos l peligro aprobeitando la lei da grabidade.
L maior miedo nun benie de las lebes zfolhadelas q’acuntecien rigularmente na cabeça, ne ls braços ou ne ls zinolhos. L que l mais de las bezes nun quedaba anteiro éran las calças que, ora nun se dában cun l lhombo de la cabalgadura, ateimando an rasgar-se lhogo naquel sítio menos própio, ora acabában por dar de si mesmas ne ls zinolhos, q’era adonde mais deilhas precisábamos. Apuis benien las rinhas, armanadas, a las bezes, cun uas sacudidelas d’oureilhas. Nada que fazisse zanimar las ganas de tornar a la resbalina, assi q’houbisse oucasion para isso, i siempre cun ganas de la zafiar inda cun mais fuorça i cun mais coraige.
Ye de resbalinas que me lhembra quando beio, hoije an die, l mapa de Pertual. Bisto deiqui l rectángulo pertués parece-me ua grande resbalina por donde todo resbala pa la borda de l mar. Cumo ua flecha apressada, bemos resbalar serbícios i, subretodo giente q’apanha la óndia i se deixa ir neilha. Por este resbalar, l anterior – i nó la marge sul – debrebe quedará sien naide.
I nun se pense q’apuis, sien giente, se bai a tornar nun paraíso adonde iremos als fins-de-semana para ouserbar las belezas naturales. Se nun houbir quien amanhe las tierras i l monte, l paraíso debrebe se tornará nun einfierno. Ls fogos i outros fe nómenos, naturales ou nó, deixaran las sues marcas. Fóias que deixaran ber las manchas i las marcas desta política i desta democracie que, tanazmente, çtaca las çfréncias, sien fuorças para fazer frente a la ditadura de las maiories, a la lógica de ls lúcaros i de ls númaros. Ou seia, ua democracie zbirtuada que, languidamente, bai anclinando l paíç a camino de l mar adonde remánan i s’afógan las nuossas agonies amperiales.
Mas, al cuntrairo de las resbalinas de la mie nineç an que, ua beç ne l fondo, deseábamos lhougo tornar a chubir, nun se béien, ne l nuosso paiç, nien sinales, nien ganas de rebulber la lógica de l resbalanço. I nós, cumo cidadanos, bien precisábamos que mos splicássen quales son las metas i ls oubjectibos, para que pudíramos acreditar q’hai solo un paiç a costruir, sien çprézio por ningun de ls sous nobenta i dous mil quilómetros quadrados.

Edição
3672

Assinaturas MDB