La pruma braba
An ne mundo tradicional, agrícola ou rural, la cuntaige de l tiempo era ua cousa mui aprossimada. Benie l tiempo de las segadas, l friu, l tiempo de purparar la tierra, de colher ls fuitos, l tiempo de caer las fuolhas ou de rebentar i de nacer outros renuobos … Ou seia, l tiempo de las cousas amportantes, marcado pul cumpasso de las staçones. Un tiempo circular, cíclico i repetitibo, anterior als meses i als anhos. Ye sabido que l’houmanidade lhebou muito tiempo até ser capaz d’antender, de debedir i de cuntar las horas, ls dies i ls meses de l anho. Mas s’hoije an die isso ye ua prática que mos parece ounibersal – indas q’haba partes de l mundo a cuntar d’outro feitio – no nuosso “mundo oucidental” quédan inda muitas marcas dessas antigas cuntaiges i de ls antigos mitos. Ls meses de anho fúrun recebindo ls nomes segundo bielhos chamadeiros, crenças i tamien segundo l poderiu d’alguns amperadores remanos. Mas mesmo chegados a la cuntaige de l anho cun doze meses, i ua beç pardidas ls bielhos lhaços que mos prendien a las mitologies, ls meses síguen tenendo ua beneraçon simbólica, cumo se tubíssen bida i outonomie própias. Ls més de Márcio era l purmeiro de l antigo calendairo remano. Debe l sou nome al dius “Marte” (
