La pruma braba
“El que quisiere apurarse
véngase muy sin temor
a la Fragua del Amor.”
Gil Vicente, Frágua de Amor
“El que quisiere apurarse
véngase muy sin temor
a la Fragua del Amor.”
Gil Vicente, Frágua de Amor
“La lhéngua debe traer lhuç a las cousas.”
Cícero, De oratore, III, 5
Hai un die destes, n’ua cumbersa subre estas cousas de las lhénguas, parguntei se sabien porquei se chama lhatin a la lhéngua que ben de Roma. La pargunta ye un pouco mal atropada i, por isso, la respuosta tamien nun puodie ser mui scorreita. Assi i todo, aquilho que you asperaba que me dezíssen era que l nome ben d’un pobo que bibie acerca de Roma i q’acabou por deixar l sou nome agarrado a essa fala.
Quei ye ua lhéngua?
Ua lhéngua ye un sistema de signos própio d’ua comunidade houmana que possibilita que ls sous membros ou falantes s’anténdan antr’eilhes. Dezde un punto de bista lhenguístico nun hai ningua difréncia clara antre aquilho que s’acostuma chamar cumo lhéngua, dialecto, fala ou outros chamadeiros. Aquilho que mais difrencia ua lhéngua d’un dialecto ye l grau de reconhecimiento oufecial ou l sou statuto decretado pul Stado ou outra forma de poder dominante.
“Ua beç l diabro, bestido de probe, fui-se a pedir smola an casa dun rico. (…) Troixo-le anton ua palanganada de caldo de bóbeda.”
“L diabro i la bóbeda
Las lhénguas tamien muorren.
“Las palabras dan forma a la nuossa eideia de l mundo.”
Andrea Marcolongo, Alla fonte delle parol
“Teneis que saber q’hai bululú, nhaque, gangarilha, cambaleo, garnacha, bugiganga, farándula i cumpanhie.”
Agustín de Rojas Villandrano, El viaje entretenido
I s’un home d’outra lei se tornar Cristiano, i algun l chamar marrano, que pague dieç mil maravedis pa la nuossa Cámara i outros tantos al queixoso ”.
(Leys del Rey don Felipe Segundo)
“Hai q’andar cun muito tino i cuidado al scolher las palabras para dezir ciertas cousas: muitas deilhas ténen memória i poderiemos star a dezir l que nun queremos dezir.”
“Las palabras i las fuolhas muortas lhieba-las l aire”.
(Adaige basco)