António Bárbolo Alves

La Pruma Braba

“La lhéngua debe traer lhuç a las cousas.”
Cícero, De oratore, III, 5
Hai un die destes, n’ua cumbersa subre estas cousas de las lhénguas, parguntei se sabien porquei se chama lhatin a la lhéngua que ben de Roma. La pargunta ye un pouco mal atropada i, por isso, la respuosta tamien nun puodie ser mui scorreita. Assi i todo, aquilho que you asperaba que me dezíssen era que l nome ben d’un pobo que bibie acerca de Roma i q’acabou por deixar l sou nome agarrado a essa fala.


“La lhéngua ye la casa de l ser.” Martin Heidegger, “Carta subre l houmanismo

Quei ye ua lhéngua?
Ua lhéngua ye un sistema de signos própio d’ua comunidade houmana que possibilita que ls sous membros ou falantes s’anténdan antr’eilhes. Dezde un punto de bista lhenguístico nun hai ningua difréncia clara antre aquilho que s’acostuma chamar cumo lhéngua, dialecto, fala ou outros chamadeiros. Aquilho que mais difrencia ua lhéngua d’un dialecto ye l grau de reconhecimiento oufecial ou l sou statuto decretado pul Stado ou outra forma de poder dominante.


La Pruma Braba

“Ua beç l diabro, bestido de probe, fui-se a pedir smola an casa dun rico. (…) Troixo-le anton ua palanganada de caldo de bóbeda.”
“L diabro i la bóbeda
Las lhénguas tamien muorren.


La Pruma braba

I s’un home d’outra lei se tornar Cristiano, i algun l chamar marrano, que pague dieç mil maravedis pa la nuossa Cámara i outros tantos al queixoso ”.
(Leys del Rey don Felipe Segundo)


Assinaturas MDB