La Pruma Braba
“Lhougo spargírun por riba de la sepultura muitas flores i ramos, i dando a todos ls sentimientos al sou amigo Ambrósio, çpedírun-se del.”
Cervantes, D. Quijote, I, 24
“Lhougo spargírun por riba de la sepultura muitas flores i ramos, i dando a todos ls sentimientos al sou amigo Ambrósio, çpedírun-se del.”
Cervantes, D. Quijote, I, 24
Ls Eiberos i ls Cántabros mátan-se atirando-se d’an riba d’ua peinha quando yá passórun l’eidade de fazer la guerra.”
Silius Italicus (III, 326-331)
Ampecemos por ua cunta:
“Era ua beç un bielho, yá malo i mui cansado i que tubo d’ir pa l monte. Era assi datrás, quando chegaba la hora de partir deste mundo.
L filho carregou algua cousa de comida para l pai comer durante uns dies i tamien ua manta para s’abrigar durante la nuite. Ls lhobos i l friu farien l restro de l trabalho. Era assi la fin de todos ls bielhos.
“Ne l Éden nacie un riu que regaba l jardin, i apuis de debidie an quatro.”
Génesis, 2, 10
Ne ls últimos dies, por rezones bien conhecidas, muito se ten falado na palabra “quarentena”. Ora, cumo se sabe, esta palabra ye usada para falar de l tiempo que, por questones de salude, ua pessona debe de quedar sola para nun correr l peligro de pegar un bírus ou ua anfermidade a outro. Mas, an buona berdade, nun ténen que ser quarenta dies. Anton porquei se fala an “quarentena”?
odo aquilho que querga, si senhor, mas son las palabras que cántan, las que chúben i baixan.
Pablo Neruda,
Cunfesso que bibi
Son ganas de Primabera q’hoije m’agárran a las palabras.
Tu nun puodes bulber atrás
Porque la bida yá t’ampurra
Cumo un oulido anterminable,
Anterminable.
(…)
Mas tu lhémbra-te siempre
De l q’un die you screbi
Pensando an ti, pensando an ti,
Cumo agora penso…
José Agustín Goytisolo, Palabras para Julia
Cunta de la maçana colorada
“I quando eilhes allhi s’ancuntrában, cumpletórun-se ls dies d’eilha dar a la lhuç i tubo l filho primogénito, q’ambulbiu an panhos i deitou nun presebre, por nun haber lhugar par’eilhes n’huosçpedarie.”
Eibangelho de San Lucas, 2, 6-7
“N’ampercípio era l Berbo… i l Berbo era Dius.” San Joan, 1
“Ls lábios de la boca teritando un cahico
L color demúda-se-le bormeilho i amarilho.”
Juan Ruiz, Arcipreste de Hita, Libro de Buen Amor
Lhebánta-te Sancho, se puodes, chama l regidor desta tierra i precura si me dá un pouco d’azeite, bino, sal i remeiro para fazer l salutífero bálsamo.”