António Bárbolo Alves

La pruma braba

“Las lhénguas, indas que nun nible muito superior de cumplexidade, son tamien speces bibas.”
Claude Hagège, L sopro de la lhéngua
 
Hai quien diga que las lhénguas nácen i muorren cun cada un de nós. La nuossa lhéngua ye solo nuossa. Ten un prancípio, un meio i un fin. Cada pessona ye respunsable por eilha, indas que , sola, nun seia capaç de demudar aquilho que tamien pertenece a todas las pessonas.


La pruma braba

“La promoçon de las lhénguas regionales ou minoritairas nos diferentes países ou regiones de l’Ouropa representa ua cuntribuiçon amportante pa la costruçon d’ua Ouropa alheceçada nos prancípios de la democracie i de la dibersidade cultural.”
Carta ouropeia de las lhénguas regionales ou minoritairas, “Preámbulo”


La pruma braba

 
“Ls clássicos son aqueilhes lhibros de ls quales, an giral, s’oube dezir: stou a reler… i nunca stou a ler.”
 
Italo Calvino, Porquei ler ls clássicos
 
Nunca fui un grande leitor de la obra d’Umberto Eco. Conhecie-la, cumo muita giente, pula puorta d’antrada que fui L nome de la rosa. L lhibro, comprei-lo n’ua eidiçon de bolso, an Paris, an meados de ls anhos uitenta. Andubo comigo uns anhos i apuis zapareciu. L filme, bi-lo no belhico cinema San Geraldo, de Braga, hai muito tiempo cerrado.


La pruma braba

Las lhénguas ténen “stórias” para mos cuntar; l nuosso papel ye l d’oubir i d’adabinar estas stórias… se studais las lhénguas próssimas antr’eilhas, eilhas cuntaran stórias próssimas.
Larry M. Hyman, Linguistic fieldwork.
 


La pruma braba

Las palabras (son cumo) selos que lhieban las pisadas de l passado: quando se refai l’ourige d’ua palabra tamien se puode refazer l camino stórico de la rialidade para donde eilha mos ambia, seia ua cousa, ua atebidade, un pensamiento ou un sentimiento.
Jan-Bart Gewland (1994), Pats in the Rainforests.
 


La pruma braba

Quiero you dezir – dixo don Quexote – que, quando la cabeça duole, todos ls membros duolen; i assi, sendo you l tou amo i senhor, sou tue cabeça, i tu mi parte, pois sós miu criado.”
 
Cervantes, D. Quexote, II.
 
 


La pruma braba

 
Passa seu amigo que a muit'amava
o cervo do monte volvia [a] áugua;
leda dos amores, dos amores leda.
 
Pero Meogo, (Cantigas)
 
 
L cronista, chamado todas las semanas a dezir la sue oupenion, queda muitas bezes sien saber quei screbir. Mas, nestes dies, na Tierra de Miranda, nun quédan muitas dúbedas subre l assunto. Nua tierra marcada, l mais de l anho, pula falta d’auga, nestes últimos dies eilha ten sido tanta, tan bien chubida i tan aguardada, que bien merece ua crónica.


Assinaturas MDB